Дуэт Караліна Дутка і Валянцін Сідзенка
Мастакі, якія працуюць з фатаграфіяй, відэа і тэкстам.
З 2019 года жывуць і працуюць у Малдове.
Караліна нарадзілася і вырасла за два крокі ад ракі, у 1995 годзе, у Малдове (Прыднястроўе). Яна вывучала арт і дакументальную фатаграфію ў Акадэміі Фатаграфіка (Санкт-Пецярбург, Расія). Валянцін нарадзіўся ў 1995 годзе, у невялікім горадзе Гарняк (Расія). Вучыўся ва ВДІКу (Масква, Расія), на факультэце анімацыі мультымедыя, і ў Акадэміі дакументальнай і арт фатаграфіі "Фатаграфіка" (Санкт-Пецярбург, Расія).
Караліна любіць эксперыментаваць і хадзіць па краі жанру. Сідарэнка любіць капацца ў знойдзеных архівах і гуляць у дэтэктыва. У сваіх працах яны ствараюць сакральныя міры, назіраюць злом звыклага ходу рэчаў, пры якіх парушаюцца межы дабра і злы, жыцці і смерці. У гэтым разарваным свеце яны спрабуюць утварыць сувязі праз мастацтва.
Нічыйнае вяселле
Нічыйнае вяселле – гэта залюстроўе, напоўненае сімваламі, абрадамі і гульнямі, якія спрадвеку імітуюць жыццё і смерць. Працуючы з тэмай вайны, Валянцін і Караліна выкарыстоўвалі форму казкі. Казкі захоўваюць у сабе архетыпы і міфалагічныя сцэнары. Коды, якія могуць дапамагчы ў разуменні экзістэнцыйных матываў вайны. Гэта сюжэт, у якім мужчына сыходзіць на вайну, як жаніх на імпрэзу. Ён спускаецца ў свет мёртвых, у добраахвотным імкненні да смерці, у спробе перайграць яе: хаваецца ад яе, сляпы, і смяецца. Ён збірае ракавіны старажытны знак хрышчэння, але ці варты жаніх дзеепрыметніка, калі яго хрысцільня поўная зямлі?
Праект створаны пры падтрымцы нямецкага фонду сучаснага мастацтва The Alexander Tutsek Stiftung Foundation
Здарылася, запаўзла ў салдацкі розум змяя і кажа яму як маці: «Ідзі туды, куды мне сягоння ў сне здалося. Тамака не благога роду ёсць нявеста. Ты вазьмі яе за сябе і будзеш жыць ва ўсякім дабры. А хто спытае: ці даўно жыў сваім розумам паглядзі ў твары яго і стане ноч».
Салдат паслухмяны, як цяля: апрануўся ў боты і ступіў праз парог, як праз яву пераступіў. Брамку на крук то ніколі не закладалі. Глядзіць, а на крутым узгорку, на чужым двары, ва ўсю ідзе нічыйная жаніцьба. Там кіруе баль худое кола, гасцямі самасільна круціць. А з гасцей усяго тое: мужычкі галоў пяцьсот, два папы ды стары сабака пад нагамі. Умясціліся за сталом, а на тым стале, між свінога рабра ды салёнай рыбы, тырчыць кароткая свечка, гойдаецца.
«Я ў гэты дом не званы, ды не кідаць жа душу абы дзе», падумаў салдат і пайшоў па чырвонай дарозе, дзе з гасцямі кашу з адной лыжкі еў ды мыўся ў печы пад бярозавым венікам.
Так гасцяваўся ён не адзін год, а як супакоіўся, пытаецца ў яго стары сабака: «Як ведаеш, ёсць сярод салдатаў дурні?»
А салдац паглядзеў у сабачыя вочы і стала ноч. Патухлі лямпы, змяніўся дух. Стала пара нявесту глядзець. І вось, ужо стаяў салдат ля алтара ў прыбраным спінжаку. На руках у яго выява, пад нагамі белы ручнік. Падвялі мужычкі незамужніцу. А дзеўка маўчыць, што зарэзана. Заслона на твары і тая нежывая. Завялося мацней кола ды акрыялі папы. Тут жаніх не ўтрымаўся: «Хочаце, цвік праглыну?»
Дастаў цвік і стаў у рот засоўваць. А цвік выскачыў, аб кола стукнуўся. Кола за парог пакацілася, пад парогам шчуры разбудзіліся, шчуры на мужыкоў раззлаваліся, мужыкі зямлёй пачаставаліся, у зямлі дары агаліліся, дары папам завяшчаліся, папы за малітву ўзяліся, малітваю свечка ажывілася, свечка агнём развесілася. Закрычала старая змяя ды забілася ў глыбокую нару.
Скончыўся палац і апусцелі талеркі, перастала ліцца чырвонае віно. Убачылі мужычкі, што зрабілася страцілі ўвесь весяло настрой. Паклікалі яны сякеру ды рыдлёўкі. Прыйшла сякера і стварыў ложак. Прыскакалі рыдлёўкі і выкапалі ямку. Паглядзеў салдат у халодную прорву і ўпаў на коленочки. Разумеў ён, што канец жыцця набліжаецца. Тут над ім нябёсы і адкрыліся. Вылецеў адтуль сівы бусел, упусціў ён у ямку семечку, а ў ямцы вымахала дрэва, што адно жаданне вершыць.
«Прагну!» - загадаў салдац і разламаўся пагорак, як чэрствы бохан. Стукнуўся салдат аб хлебную цвердзь, павярнуўся ў самавар. Сядзіць ні рук, ні ног. Ён бы заплакаў, ды не ўмеў. Затым і дзень Божы настаў, заладзіў цёплы дождж. І было гэта ў суцяшэнне.
.
.
.